Ken je klassiekers: Poëzie in de twintigste eeuw deel 1 (Koen Van Cauwenberge)

De oude gewaden zijn afgelegd De frisse vaandels staan strak in den morgen. Aartsengelen klaroenen den nieuwen dag.
Geef mij een mes, ik wil deze zieke plek uit mijn lichaam wegsnijden.
Toen heeft hij zijn laatste daad gedaan: hij gaf me zijn uurwerk, eenvoudig, zonder één woord, en monklend is hij te rust gegaan
De taal behoort aan de vogels ik ben te mens om te vliegen ik sta als een huis op de wereld gebouwd en dik uit aarde
Ambrosia, wat vloeit mij aan? uw schedelveld is koeler maan en alle appels blozen
Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water, is liefhebben met elke nog bruikbare porie, is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren.
I.s. Wegens de gebeurtenissen in amerika gaat de ouderavond vadaag niet door
Onder de man schuift de lange rivier Over de lange rivier schuift moede de maan Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee
Vogel wipt. Tak kraakt. Lucht betrekt.
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak;
Wanneer ik morgen dood ga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield.
onder wolken vogels varen onder golven vliegen vissen maar daartussen rust de visser
Verzet begint niet met grote woorden maar met kleine daden
Oote oote oote Boe Oote oote
Ik ben niet, ik ben niet dan in uw aarde. Toen gij schreeuwde en uw vel beefde Vatten mijn beenderen vuur. 'Mijn moeder, gevangen in haar vel, Verandert naar de maat der jaren.